Pinczer średni YORK YUE WAN Igniculus (FCI)

Już w osiemnastym wieku sporo niemieckich gospodarzy, handlarzy, a także wozaków trzymało na własny ubytek średniej wielkości pinczery. Psy te doskonale sprawdzały się nie tylko, jako stróże obejścia czy powozu. Przede wszystkim rozprawiały się z wszelkiego rodzaju szkodnikami, myszami, kunami, lisami i oczywiście szczurami, które były plagą całej Europy. Gryzonie te gnieździły się m.in. w stajniach, i tam trafiały na mocniejszego od siebie przeciwnika pinczera.

Niewielkie psy o doskonałym węchu wciskały się praktycznie we wszystkie zakamarki w pogoni za ofiarą. Występujące ówcześnie w dwóch rodzajach szaty, gładko - (dzisiejsze pinczery średnie) i szorstkowłosej (obecne sznaucery), swoją skutecznością, wiernością, pracowitością i oddaniem zjednywały sobie wielu zwolenników. Ich wizerunki trafiały także na obrazy wielkich mistrzów, m.in. Jana Bruegla i Rembrandta. Skąd dokładnie wzięła się rasa i jacy byli jej przodkowie, nie wiadomo. Ówcześni kynolodzy podejrzewali, że w żyłach pinczerów płynie krew psów sprowadzonych z Anglii, a w szczególny Black and Tan Teriera. Jest to bardzo prawdopodobne, szczególnie, gdy porówna się dziewiętnastowieczne wizerunki tych ras. Dodatkowym argumentem o brytyjskim pochodzeniu rasy może być etymologia słowa pinczer. Otóż niemieckie pinscher wzięło się od angielskiego słowa „to pinch", które oznacza szczypać, łapać, chwytać i odnosi się częściowo do techniki łowieckiej psów tej rasy. Pinczery polują na gryzonie trochę inaczej niż teriery -zamiast chwytać gryzonia od razu zębami, najpierw uderzają łapami, a dopiero później duszą. Kynologiem, który jako pierwszy opisał pinczery, był dr Ludwik Reichenhach. To on w roku 1836 odróżnił pinczery gładkowłose od szorstkowłosych i zwrócił uwagę na sposób polowania tych psów. Opisał je, jako psy smukłe, bardzo proporcjonalne o obwisłych uszach. W roku 1880 powstał pierwszy wzorzec rasy, a piętnaście lat później założono Klub Pinczera i Sznaucera (w skrócie zwany PSK). Pod koniec wieku XIX do pinczerów średnich szczęście przestało się uśmiechać. Można wręcz mówić o szczególnej niełaskawego losu. Rasa zaczęła tracić na popularności, szczególnie po pojawieniu się pinczerów miniaturowych i dobermanów, którym de facto dała początek. Dodatkowym ciosem było rozdzielenie, przez wspomniany wcześniej klub, hodowli pinczerów gładkowłosych oraz sznaucerów (w roku 1917) i prowadzenie dla nich oddzielnych ksiąg rodowodowych. Do tej pory w jednym miocie często rodziły się psy gładko - i szorstkowłose. Po wprowadzeniu w życie podziału, na nieszczęście dla pinczerów, większych hodowców zajęła się udoskonalaniem ich szorstkowłosych kuzynów. Także sytuacja w czasie i tuż po drugiej wojnie światowej, z wiadomych przyczyn, nie prezentowała się różowo. Za rok, w którym popularnej rasy osiągnęła dno, można uznać 1949 - nie odnotowano wtedy urodzin ani jednego miotu. Wyglądało na to, że pinczery średnie znikną w pomroce kynologicznych dziejów, jednak, niczym w amerykańskim filmie, pojawił się nagle człowiek, który uratował je od wyginięcia. Bohaterem tym okazał się szef sekcji hodowlanej PSK - Werner Jung, który bazując na kilku dosyć wiekowych przedstawicielach rasy (przedział wiekowy wahał się od 9 do 13 lat), w krótkim czasie dochował się gromadki w liczbie około 60 psów. To one stały się zalążkiem współczesnej hodowli pinczera średniego. Jednak, aż do dnia dzisiejszego pinczery średnie nie stały się rasą popularną. Co prawda nie zagraża im wyginiecie, ale cały czas pozostają w cieniu dobermanów i pinczerów miniaturowych. Także w Polsce, choć od kilku lat daje się zauważyć niewielki wzrost zainteresowania tymi szczególnymi psami.

(Źródło: Pinczery Kamila Brodowska)